นิทานหอศิลป์ 57 วันที่ 8

ธรรมชาติวิปริต

วันหนึ่งเกิดปรากฏการณ์ประหลาด พืชพรรณไม้ทั้งหลาย พากันเปลี่ยนสีสัน และค่อยๆมีขนาดใหญ่โตขึ้นๆ แต่ก็เกิดขึ้นเร็วชนิดที่หาสาเหตุไม่ทัน  ปัญหาที่สำคัญคือขนาดที่ใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆของมันนี้ ทำให้แดดที่เคยส่องทั่วหมู่บ้านถูกบดบัง บ้านเมืองมีอุณหภูมิลดลงเรื่อยๆ   เมื่อถึงฤดูหนาว มีทั้งหิมะ ลูกเห็บ น้ำค้างแข็งทั่วไปหมด  เมื่ออากาศอุ่นขึ้น น้ำแข็งต่างๆพากันละลาย ประกอบกับลมพายุฝนที่กระหน่ำตกอย่างหนักเพราะมีป่าทึบอยู่มากมาย ก่อให้เกิดน้ำท่วมเมืองขนานใหญ่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

บ้านเมืองของทั้งเจ้าหญิงน้อย และเจ้าชายเล็กต้องจมลงใต้น้ำ ผู้คนหนีรอดด้วยการปีนต้นไม้ที่สูงพ้นน้ำ และดัดแปลงลำต้นและกิ่งใบเพื่อเป็นที่อาศัย ซึ่งเมื่ออยู่กันไปนานเข้าๆ ก็สบายพอสมควร พระราชาได้ส่งทหารดำน้ำ ไปดึงเอาเครื่องอุปโภคบริโภคต่างๆจากใต้น้ำขึ้นมาเนืองๆ แต่ปัญหาเกิดแล้วก็ต้องพยายามแก้

ยิ่งไปกว่านั้น สัตว์บางอย่างเริ่มมีวิวัฒนาการที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นสัตว์หน้าตาประหลาดขึ้นหลายชนิด

ทุกคนจึงช่วยกันคิดหาทางว่าจะทำให้บ้านเมืองกลับสู่สภาพเดิมได้อย่างไร

นางฟ้ายิ้มบอกว่า งานนี้ใหญ่เกินตัวที่เธอจะช่วยได้ แต่คิดว่าต้องช่วยกันระดมพล เหล่าบรรดานางฟ้าและเทวดาทั้งหลายให้มาช่วยจะดีกว่า 

ปลาต่างๆเป็นมิตรมาก ได้ว่ายลงไปนำสิ่งของขึ้นสู่ผิวน้ำให้ชาวบ้านได้ใช้กัน เจ้าวาฬและพวกปลาตัวใหญ่ช่วยกันผลักและดัน ให้อาคารต่างๆผุดขึ้นสู่ผิวน้ำแต่ก็ทำไม่ได้

นางฟ้าและเทวดาค้นคาถากันให้จ้าละหวั่น ในที่สุดก็พบคาถาหนึ่ง ทุกคนช่วยกันเสกด้วยไม้เท้าวิเศษไปที่ผืนดินใต้ผิวน้ำให้ช่วยดูดซับน้ำให้มากขึ้น และช่วยกันเสกคาถาริดใบและกิ่งออกบ้าง แสงอาทิตย์สามารถสาดส่องได้ทั่วถึงในบริเวณกว้าง

ตั้งแต่นั้นมา ธรรมชาติเริ่มปรับเข้าสู่ภาวะสมดุล แม้จะยังมีสิ่งใหม่เกิดขึ้นบ้างก็ตาม