นิทานหอศิลป์ 57 วันที่ 5

ช้าง กับ เพื่อนวาฬ

ที่ป่าลึกติดทะเล ช้างเป็นสัตว์บกตัวใหญ่ที่สุด ส่วนวาฬเป็นสัตว์น้ำที่ตัวใหญ่ที่สุด ความเป็นจริงทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ แม้จะมีโอกาสพบกันน้อยก็ตาม

วันหนึ่งช้างน้อยเล่นมาจนเหนื่อย เดินไปชายหาด พบเปลือกหอยสวยงามมากมาย จึงเก็บรวบรวมไว้อย่างดี  เจ้าวาฬมาเห็นเข้า จึงขอเป็นเจ้าของบ้าง แต่ช้างน้อยไม่ให้ รู้สึกว่าตนต้องเสียเวลาเก็บรวบรวมอยู่นาน จึงหวง

เจ้าวาฬรู้สึกน้อยใจมาก ร้องไห้เสียใจอยู่ใต้น้ำ ตีหางม้วนตัวไปมา จนเกิดคลื่นใหญ่ถาโถมเข้าสู่ฝั่ง พัดพาเอามวลน้ำจำนวนมหาศาลเข้าท่วมบ้านเมืองราวกับสึนามิ ก็ไม่ปาน

ชาวบ้านต้องเดือดร้อน จึงพากันไปกราบทูลพระราชา  พระราชาจึงมีรับสั่งให้แก้ไขเรื่องนี้โดยด่วน

ช้างน้อยเห็นว่าเป็นความผิดของตน ก็ตรงไปของ้อเจ้าวาฬ เจ้าวาฬกลับไม่สนใจ แม้ว่าช้างจะยอมยกเปลือกหอยทุกชิ้นที่มีอยู่ให้เจ้าวาฬก็ตาม  เจ้าวาฬ ก็ยังคงตีน้ำขึ้นฝั่งอย่างต่อเนื่อง เพราะเริ่มสนุกแล้ว  จึงไม่สนใจสิ่งใด ทหารทุกคนของพระราชาพากันหาเปลือกหอยมากำนัลให้เจ้าวาฬอย่างมากมาย เรียกว่าแทบจะหมดทั้งชายหาดอยู่แล้ว แต่เจ้าวาฬยังนึกสนุกและยังคงตีน้ำอย่างไม่หยุดยั้ง

นางฟ้าเห็นเป็นโอกาสที่จะสั่งสอนเจ้าวาฬ จึงเนรมิตเป็นภาพสมมุติว่า วาฬตัวอื่นๆ ได้พากันมาเกยตื้น และอยู่ในสภาพที่ขาดน้ำ  ทำให้เจ้าวาฬได้สำนึกว่าตนได้ทำให้ญาติสนิทมิตรสหายเดือดร้อน

เจ้าวาฬหยุดทำน้ำท่วม  ส่วนเจ้าช้าง ก็เกณฑ์เพื่อนๆมาช่วยกัน ดูดน้ำออกจากหมู่บ้าน นอกจากนี้ ช้างทุกตัว ได้พากันโบกใบหูให้เกิดลมพัดเพื่อให้ทุกอย่างแห้งลงโดยเร็ว ทุกคนต่างทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย เพราะต้องการให้บ้านเมืองกลับสู่สภาพปกติ

หลังจากที่ทุกอย่างสงบเรียบร้อยลง  ในวันที่อากาศดีวันหนึ่ง  ช้างน้อยได้ให้สัตว์เล็กๆ มีกระต่าย กระรอก กระแต เป็นต้น ขึ้นขี่หลัง และพาไปที่หาดทรายขาว ที่ซึ่งเจ้าวาฬ มารอขอโทษช้างน้อยอยู่แล้ว  และยังสมนาคุณด้วยการพาสัตว์เล็กๆเหล่านั้น ขึ้นขี่หลัง ออกเที่ยวทะเลอีกด้วย นับว่ามิตรภาพได้กลับคืนแล้ว ซ้ำยังแผ่ขยายออกไปอีกมากมาย นับเป็นวันที่สวยงามวันหนึ่ง