นิทานหอศิลป์ 57 วันที่ 2

เรื่องลูกโป่งสารพัดหน้า

วันนี้เจ้าหญิงน้อยต้องวิ่งเตลิดออกจากวังมา เพราะทนอารมณ์ร้ายของอำมาตย์พูนไม่ได้ อมาตย์พูนเป็นคนที่อารมณ์เสียเป็นนิตย์ เจ้าหญิงไม่ชอบเลย ไม่ว่าจะทำอย่างไร ท่านก็จะมีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนั้นเสมอ

เจ้าหญิงเดินออกมาได้ระยะหนึ่ง ก็พบเห็นคนขายลูกโป่ง จึงเกิดความคิดว่าลูกโป่งอาจจะช่วยอมาตย์พูนได้ เจ้าหญิงนำเงินที่เสด็จพ่อให้มา เหมาลูกโป่งทั้งหมด จากนั้น ก็นำพู่กันจุ่มสี นั่งเขียนหน้าตาอารมณ์แบบต่างๆบนลูกโป่งหลากหลายสีนั้น วาดไปพระองค์ก็ขำไป พระองค์จะรู้สึกกับใบหน้าหัวเราะของลูกโป่งมากที่สุด ไม่นานเจ้าชายเล็กสด็จมาพบเข้า ทั้งสองจึงช่วยกันวาด ได้ใบหน้าต่างๆแข่งกันอย่างสนุกสนาน

เมื่อเสร็จแล้ว เจ้าหญิงตั้งใจว่าจะนำไปให้อำมาตย์ดูเล่น อาจจะได้เห็นรอยยิ้มจากเขาบ้าง ระหว่างทางนางฟ้ายิ้มแสนซนปรากฏตัวขึ้น แล้วเธอก็แกว่งไม้คฑาวิเศษของเธออีก  ลูกโป่งทั้งหลายพลันมีชีวิตแล้วก็หลุดลอยไป เจ้าหญิงเสียใจมาก ร้องไห้เสียงดัง เจ้าชายเล็กไม่ยอม  ต่อว่านางฟ้าจุ๋มมากมาย นางฟ้าจุ๋มหัวเราะ แล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน่า ทำเป็นตื่นเต้นกันไปได้ เดี๋ยวฉันจะเรียกพวกเขากลับมาเอง แล้วพวกเธอจะต้องทึ่ง” จากนั้นนางฟ้าจุ๋มก็ผิวปากเรียกลูกโป่ง (ช่างไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย) เหล่าลูกโป่งที่ล่องลอยไปอย่างอิสระ ก็ตรงกลับมาที่เดิม มิหนำซ้ำยังตั้งตัวตรงเป็นแถวเป็นแนวอย่างเป็นระเบียบอีกด้วย

นางฟ้าเข้าใจอุบายที่เจ้าหญิงน้อยต้องการ จึงบอกเจ้าหญิงน้อยว่า เธอได้ตั้งกลไกไว้ในลูกโป่งทุกใบ เมื่อลูกโป่งอยู่ใกล้อมาตย์จะสำแดงผล  แล้วนางฟ้าก็ผิวปากอีกครั้ง ลูกโป่งทุกใบ ลอยตรงไปยังทิศทางที่อำมาตย์อยู่  เมื่อไปถึงตัวอำมาตย์ อำมาตย์โกรธอีก และทุกครั้งที่อำมาตย์ขมวดคิ้วเข้าหากัน ลูกโป่งก็จะแตกออก ทำให้อำมาตย์ตกใจ คิ้วของอำมาตย์ก็คลายออก ปากของอมาตย์ก็อ้ากว้าง แต่ไม่นาน อมาตย์ก็โกรธอีกเพราะเป็นนิสัย ลูกโป่งอีกลูก ก็ลอยเข้ามาใกล้แล้วก็แตกออกอีก อำมาตย์ก็คลายคิ้วอีก และอ้าปากกว้าง ลูกโป่งอีกใบก็ลอยมา ลูกโป่งใบนี้ มีใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตรมาก อำมาตย์อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ทีนี้ลูกโป่งไม่ยอมปล่อยให้อำมาตย์หน้านิ่ว ยังคงแตกออกและลอยตามมาติดๆ จนมาถึงใบที่มีหน้าหัวเราะ อมาตย์เห็นแล้วอดหัวเราะไม่ได้  สำเร็จแล้ว เจ้าหญิงน้อยดีใจ ตรงเข้าไปหาอำมาตย์พูนแสดงความชื่นชม

อำมาตย์บอกว่า ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าขี้โมโหแค่ไหน แล้วหน้าตาของตนเป็นอย่างไรเวลาโมโห ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมผู้คนรอบตัวจึงไม่กล้าเข้าใกล้ แต่การยิ้มหรือหัวเราะออกมา ทำให้รู้สึกดีมาก สดชื่นด้วย กำลังพูดอยู่ ลูกโป่งที่มีใบหน้าเคร่งขรึมก็ลอยเข้ามา อำมาตย์กลัวและไม่ชอบ แล้วมันก็แตกออก ทุกคนหัวเราะกันใหญ่

คราวนี้ เมื่อแตกออก มีดอกไม้และลูกอม กระจายออกมามากมาย เหมือนมีงานเลี้ยง ใครต่อใครก็เข้ามาช่วยกันเก็บไปครอบครอง โดยไม่รู้ที่มาที่ไปกันเลย