นิทานหอศิลป์ 57 วันที่ 7

เหตุจากลม

วันหนึ่งในฤดูร้อน  เจ้าหญิงน้อย และเจ้าชายเล็ก นั่งตัดกระดาษเล่นกัน ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่  ฤดูร้อน แห้งแล้ง ใบไม้ทั้งหลายทนแล้งไม่ไหว พากันสลัดใบ ร่วงโรยลงมาเต็มพื้นหญ้า  ถึงกระนั้น ก็ยังมีใบเหลือพอสำหรับบังแดดที่ร้อนระอุ ให้รู้สึกเย็นขึ้นบ้าง  ทั้งสอง สนุกสนานกับการตัดกระดาษเป็นรูปร่างๆต่างๆ แล้วก็จินตนาการว่า มันเป็นสัตว์ตัวนั้นตัวนี้  มันเป็นสิ่งของสิ่งนั้นสิ่งนี้ นำมาเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่พักใหญ่

ครู่เดียว เกิดลมแรงเหมือนพายุพัดมา ทำให้กระดาษสีสวยๆที่ตัดมาเล่น และใบไม้แห้งทั้งหลาย ปลิวว่อนทั่วบริเวณไปหมด  ทั้งสองรู้สึกเสียใจและเสียดายมากที่ ตัวสัตว์และสิ่งของต่างๆของพวกตนต้องปนเปไปกับใบไม้ใบหญ้า หากลับคืนมาได้ยาก บางชิ้นก็ถึงกับหาไม่เจอเลยทีเดียว

ทั้งสองนั่งร้องไห้เสียใจ  เพราะยังอยากจะเล่นอยู่  นางฟ้ายิ้มผ่านมาเห็นเข้าก็ถามไถ่  หลังจากที่เข้าใจเรื่องโดยตลอดแล้ว นางฟ้าคิดว่าตนอาจใช้คาถาช่วยได้  เจ้าหญิงน้อย และเจ้าชายเล็กต่างยินดีมาก  นางฟ้าท่องบ่นคาถาอยู่พักใหญ่ แต่แล้วต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เหมือนกับว่าจำคาถาไม่ได้

เมื่อถูกรบเร้า นางฟ้าก็ร่ายคาถาออกไป ทันใดนั้น ใบไม้ทุกใบและกระดาษทุกชิ้นที่หล่นอยู่ ก็ล่องลอยขึ้นมา หมุนวนไปมาเร็วมาก จนทุกคนดูไม่ทัน  เมื่อการหมุนหยุดลง สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ไม่มีใบไม้ ไม่มีเศษกระดาษ คงมีแต่แมลงเล็กๆน่ารัก หลายร้อยตัว หลากหลายรูปทรงและสีสัน  เดินกันไปมา นางฟ้ารีบเนรมิตตาข่ายมาคลุมดักจับไว้   ขณะที่ เจ้าหญิงและเจ้าชาย วิ่งเข้าบ้านเพื่อไปเกณฑ์ให้คนรับใช้ นำภาชนะแก้วที่มีฝาปิดมาเพื่อใส่แมลงเหล่านั้น

รถเข็น เข็นเอาขวดใบเล็กใหญ่ รูปทรงต่างๆ พร้อมกับมีแมลงมากมายในนั้น เข็นเข้าวังไป ตามขบวนมาด้วยเด็กซนทั้งสามคน  เมื่อถึงวังแล้ว  ทั้งสามจึงมีเวลามาจ้องมองว่าภายในขวดแก้ว มีแมลงหน้าตาอย่างไรบ้าง

แมลงหลายตัว มีรูปทรงคล้ายใบไม้  ในขณะที่อีกหลายตัว ก็มีรูปทรงที่น่าขันมาก  สีสันของแต่ละตัว ก็สวยงามเหมือนของที่เนรมิตขึ้นมา (ก็เนรมิตจริงๆนั่นแหละ) ทั้งสามจ้องมองแมลงเหล่านั้นด้วยความเพลิดเพลิน  พลางตั้งชื่อที่เหมาะสมให้แต่ละตัวอย่างไม่รู้จักเบื่อ  ซ้ำยังรู้สึกตลกขบขันจนต้องหัวเราะดังๆออกมา  นับว่าเป็นวันในฤดูร้อนที่สนุกสนานมาก

แล้วพระราชินีก็เสด็จผ่านมาเห็นเข้า ทรงปรารภว่า การนำเอาสิ่งมีชีวิตมาทรมานในที่แคบๆ เป็นเรื่องเลวร้าย เป็นการทรมานสัตว์  ทรงอธิบายถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษ จนทั้งสามรู้สึกอ่อนใจ คิดว่าคงต้องปล่อยแมลงทั้งหลายในขวดแน่แล้ว

ขณะที่นำขวดทั้งหลายไปเรียงรายไว้กลางแจ้ง เพื่อที่จะปล่อยแมลงออก  แดดยามเย็น ก็เริ่มส่องกระทบกับขวด ส่งผลให้แมลงทั้งหลาย มีปีกที่มีประกายแวววับ และเปลี่ยนลักษณะเป็นพลอยใสสีสวยงามมากมาย ยังความประหลาดใจให้เด็กทั้งสามอย่างยิ่ง

“ถึงอย่างไร เราก็ต้องปล่อยพวกมันออกไปนะ” เจ้าหญิงน้อยตรัสขึ้น  เจ้าชายกลาง พยักหน้า เห็นด้วย ส่วนนางฟ้า ไม่สู้ใจพอใจนัก จึงร่ายคาถาบางอย่างออกไป

ขณะที่เปิดฝาขวดปล่อยแมลงออกไปนั้น  เหล่าแมลงที่มีความงามประดุจเพชรพลอย ได้พากันบินตรงมาที่คอของนางฟ้า ประกอบกันขึ้นเป็นสร้อยคอเส้นโต มองดูสวยงามมาก  เจ้าหญิงน้อย และเจ้าชายเล็กร้องอุทานขึ้นพร้อมกัน “โอ้โห สวยจัง” ไม่นานแมลงกลุ่มนั้น ก็บินออกไป และกล่าวพร้อมกันว่า “ขอบคุณ”

เมื่อเปิดสองสามขวดออกมาก แมลงในขวด ได้บินมาเกาะตามเสื้อผ้าของเจ้าหญิง ทำให้ชุดที่พระองค์ทรงสวมใส่อยู่ สวยงามสะดุดตามาก  ส่วนของเจ้าชาย แมลงทั้งหลายพากันไปเกาะที่ศีรษะของพระองค์ กลายเป็นมงกุฎ ใหญ่ที่สวยงามที่สุด  จากนั้น แมลงทั้งหมด ก็บินขึ้นอย่างอิสระ แล้วกล่าว “ขอบคุณ”อย่างสุภาพที่สุด